خستگی

ی دوره هایی از زندگی هست که شدیدا خسته میشم؛ از آدما، از رفتارها، از اجسام، خلاصه از همه چیز و همه کس حتی گاهی از خودم

چرا باید اینطوری باشه آخه؟

آخه چه درسی از این خستگی میشه گرفت؟ صبرو تحمل؟ کاش میشد از این مقاطع زندگی سریعتر عبور کرد.کاش!